Жыхарка Віцебску Аляксандра Чэпік памерла 30 сакавіка ў віцебскай лякарні. У пасьведчаньні аб сьмерці жанчыны напісана «іншая вірусная пнэўманія (COVID-19)». На пахаваньне пабаяліся прыйсьці нават блізкія сябры.

Каранавірус у Беларусі і ў сьвеце. Як разьвіваюцца падзеі >>

«Які фрагмэнт? Гэта каранавірус!»

Аляксандры Чэпік было 73 гады. Яна жыла ў Віцебску. Жанчына памерла раней за артыста віцебскага тэатру Віктара Дашкевіча, які афіцыйна лічыцца першым выпадкам сьмерці пацыента з каранавірусам у Беларусі.

Як расказала дачка нябожчыцы Натальля Чэпік, прыкладна ў сярэдзіне сакавіка яна сама захварэла. Мела моцны кашаль і высокую тэмпэратуру. Ляжала ў віцебскім тубдыспансэры. Аднак ёй ня ставілі дыягназ «пнэўманія». Па ейнай просьбе ёй зрабілі тэст на каранавірус, але той даў адмоўны вынік.

Неўзабаве, каля двух тыдняў таму, захварэла ейная маці Аляксандра Чэпік. Па словах дачкі, у жанчыны была высокая тэмпэратура, да 40 градусаў. Спачатку яна адмаўлялася ісьці ў шпіталь. Аднак празь нейкі час яе паклалі ў віцебскі скурвэндыспансэр, а празь некалькі дзён перавялі ў Віцебскі абласны клінічны спэцыялізаваны цэнтар (былы чыгуначны шпіталь). Як расказала ейная дачка, у жанчыны дыягназавалі пнэўманію, а потым знайшлі і каранавірус.

«Дзён 5–6 таму мне сказалі, што ў яе знайшлі [каранавірус. — РС]. Эпідэміёляг мне пазваніла і сказала, што ў яе знайшлі фрагмэнт каранавірусу. Потым я перазваніла ў шпіталь, у рэанімацыю, дзе мая мама ляжала, і там мне сказалі: «Які фрагмэнт? Гэта каранавірус!» — пераказвае размову Натальля.

Апошнія 5–6 дзён маці знаходзілася на апараце штучнай вэнтыляцыі лёгкіх. Да таго ж, у яе яшчэ ў сьнежні выявілі бранхіяльную астму.

Галоўны лекар Віцебскага абласнога клінічнага спэцыялізаванага шпіталя Валеры Дзенісенка пацьвердзіў, што Аляксандра Чэпік сапраўды знаходзілася ў іх на лячэньні і памерла.

«Яна цяпер знаходзіцца ў экспэртызе. Уся інфармацыя ў нас закрытая, не даём. Так, ляжала. Лекары нашыя гераічна змагаліся за жыцьцё, гэта я магу сказаць. У нас прафэсіяналы высокай клясы. Мы змагаліся за ейнае жыцьцё і зрабілі ўсё магчымае. Забесьпячэньне ў нас вельмі добрае. Ці быў у яе каранавірус, экспэртыза дасьць заключэньне, мы ня можам даць», — сказаў БелаПАН Валеры Дзенісенка.

«Яны ставяць нават не пнэўманію, а ВРЗ, ВРВІ. Замоўчваюць»

Дзе маці магла падхапіць каранавірус, Натальля ня ведае, — за мяжу ні сама яна, ні маці апошнім часам не выяжджалі. «Магчыма, яна безь мяне падчапіла гэта недзе, у паліклініцы, можа. Яна перадачу мне вазіла [пакуль дачка ляжала ў шпіталі]. А можа — у краме. Тут не адгадаеш», — кажа суразмоўніца.

«На жаль, выратаваць яе не змаглі, як ні стараліся. Яна павінна была жыць, жыць, жыць. Яна ў мяне маладая, энэргічная. Каранавірус так скасіў. Гэта настолькі крыўдна, крыўдней не бывае. Хай бы сэрца спынілася. Яна мучылася пад дыхальным апаратам. Вельмі шкада. Я цяпер ад адзіноты сумую, не магу. Гэта мой самы блізкі чалавек на ўсёй зямлі», — плача Натальля.

На думку Натальлі, сапраўдныя лічбы хворых на каранавірус у Беларусі хаваюць.

«Замыльваюць яны. Яны ставяць нават не пнэўманію, а ВРЗ, ВРВІ. Замоўчваюць... Яны кажуць: такія-сякія людзі, якія кажуць, што ў нас каранавірус, і нібы паніку [разводзяць]... Я не панікёр па жыцьці. Я люблю расказваць, што насамрэч адбываецца... Я ў лекара пытаюся: „Гэта эпідэмія?“ — „Не, у нас няма эпідэміі“. Нават гледзячы па выкліках — мы чакалі хуткую 3 гадзіны. Вялізная колькасьць [пацыентаў]. Ужо потым не хапала [месцаў], то клалі і ў наш шпіталь, у скурвэн, і ў чыгуначную. Уяўляеце, колькі людзей з пнэўманіяй ляжаць. У некаторых вельмі кепска заканчваецца», — кажа Натальля Чэпік.

Да труны і цела нельга было дакранацца

1 красавіка Натальля пахавала маці. На пахаваньне прыйшлі толькі яна, праваслаўны сьвятар і «людзі, якія капалі» дол. Дачка была ў масцы і пальчатках.

«Выдалі цела, прыадчынілі вечка труны, каб убачыць. А так закрытая труна была. Да труны і цела нельга было дакранацца. Я, натуральна, ня здолела пацалаваць яе, дакрануцца. Тое, што я зрабіла: адзеньне, якое несла ёй, у якім яна была некалі на сьвяты, прыгожая сукенка... Я проста пацалавала гэтае адзеньне, бо па-іншаму ніяк. Перадача майго пацалунку ёй, ейнаму целу», — расказвае Натальля пра разьвітаньне.

Больш ніхто не прыйшоў разьвітацца, хоць Аляксандра, нягледзячы на пэнсію, вяла актыўнае сацыяльнае жыцьцё.

«Колькі мая мама значыла ў жыцьці іншых людзей! Яна ўсім дапамагала. Была шчодрай, велікадушнай, усе добрыя якасьці, якія існуюць, можна ёй прыпісаць. Чалавек настолькі чалавечны быў і любіў людзей, што павінна была сабрацца вялікая грамада людзей. Яна вельмі актыўная. У яе не заканчваліся справы. Яе па тэлебачаньні паказвалі. Яна з дэпутатам правяла працу, сказала: „Там праблемы, там дарогі няма, там дах зрабіць у доме, тарэц уцяпліць“. Патрэбная была беганіна, няўдзячная праца. Яна рабіла ўсё для людзей. Гэта чалавек шырокай натуры. Чалавек — душа кампаніі. Шмат-шмат людзей павінны былі прыйсьці», — з жалем расказвае дачка.

«Выйдзі прэч, выйдзі адсюль, з маршруткі»

Сяброўкі нябожчыцы званілі Натальлі і казалі, што баяцца.

«Сяброўка маці расказала ў сябе на працы, што сяброўка памерла ад каранавірусу. Ёй сказалі: „Калі ты пойдзеш туды [на пахаваньне], то больш не прыходзь“. Яе маральна падавілі, і яна са сваім мужам не прыйшла», — кажа Натальля.

Саму Натальлю ледзь ня выгналі з гарадзкой маршруткі, калі яна гаварыла зь лекарам праз тэлефон пра ейны дыягназ.

«Людзі баяцца нават размоваў. Сказалі мне: „Выйдзі прэч, выйдзі адсюль, з маршруткі“, хоць я ў масцы ехала. Цяпер маўчаць трэба і ў масцы хадзіць, бо людзі ўсе ў паніцы», — кажа суразмоўніца.

Матчыны рэчы, якія былі ў шпіталі, ёй аддалі. Жанчына спачатку думала іх спаліць. Аднак лекары запэўнілі, што баяцца няма чаго, бо праводзіцца іх хімічная апрацоўка.

«Мне сказалі: ня бойцеся. Можна карыстацца, а можна захаваць як памяць», — кажа Натальля.

Гэтая публікацыя падрыхтаваная з выкарыстаньнем інфармацыі БелаПАН.