Рабочыя звальняюцца, бо незадаволеныя ўмовамі працы і нізкімі заробкамі.
Праз гэта адміністрацыя прадпрыемства звольніла і намесьніка дырэктара па працы з пэрсаналам і ідэалёгіі -- нібыта гэта ён вінаваты, бо не спраўляецца са сваімі абавязкамі.
Паводле зборшчыка абутку Віктара Шляхціна, які працуе на “Белвесьце” ўжо чатыры гады, праблемы на прадпрыемстве пачаліся з тае пары, як яно перастала быць беларуска-нямецкім, а стала беларуска-расейскім. Старэйшыя работнікі яшчэ памятаюць, як да сьвятаў ім выдавалі вялікія прэміі, у тым ліку і абуткам уласнае вытворчасьці — 4 пары на год. Але такіх работнікаў ужо амаль не засталося: людзі масава звальняюцца, бо ня хочуць працаваць на шкоднай вытворчасьці за 400—600 тысяч у месяц і амаль без выходных.
“Людзі сыходзяць, а новыя не прыходзяць. Я вось працую і назіраю: прыходзіць новы чалавек, папрацуе які тыдзень, паглядзіць, як гэта
паглядзіць, як гэта — дыхаць клеем, пылам, і што заробкі нізкія — і вось ужо яго няма ...
Гаворачы пра пагаршэньне свайго становішча, рабочыя “Белвесту” скардзяцца на тое, што ім перасталі плаціць аванс, і на тое, што даводзіцца працаваць па суботах, каб выканаць плянавыя заданьні.
“Цякучка кадраў” на прадпрыемстве прывяла да таго, што знакаміты айчынны брэнд даручылі ратаваць Кітаю: туды адвозяць дэталі абутку, а кітайскія рабочыя шыюць зь іх загатоўкі, якія потым ізноў прывозяць у Віцебск і тут ужо дашываюць. Кажуць, што кітайцы
Айчынны брэнд даручылі ратаваць Кітаю
Практыка аўтсорсінгу — перанясеньня вытворчасьці за мяжу дзеля выкарыстаньня таннай працоўнай сілы — практыкуецца па ўсім сьвеце. Аднак на віцебскім “Белвесьце” яна сталася адзнакай унутранага крызісу прадпрыемства, якое ня можа ўтрымліваць уласных працаўнікоў.