Грамадзкі рэдактар гэтага тыдня – мастак Алесь Пушкін. Яму 43 гады. Праходзіў службу ў Аўганістане. Працаваў у Віцебску і Магілёве. Пасьля 1994 году паехаў жыць у мястэчка Бобр, што ў Крупскім раёне. Расьпісаў царкву, дзе й павянчаўся, мае дваіх дзяцей. Піша і рэстаўруе абразы, карціны, робіць росьпісы, вітражы, займаецца мастацтвам пэрформансу. Неаднаразова Пушкіна затрымлівалі і судзілі за арганізацыю “няправільных” акцыяў.
На мінулым тыдні мастака жорстка зьбілі падпітыя мясцовыя хлопцы. Паводле Пушкіна, за тое, што ён размаўляў па-беларуску. Міліцыянты хацелі завесьці з факту зьбіцьця крымінальную справу, аднак пацярпелы мастак вырашыў лёс хлопцаў іначай: падахвоціў пакаяцца ў царкве.
На працягу гэтага тыдня Алесь Пушкін расказвае аб рэальных жыцьцёвых сытуацыях, якія выводзяць на асэнсаваньне праблемы таемства пакаяньня. Ён просіць дыскутаваць, дзяліцца сваімі думкамі праз аўтаадказьнік (менскі нумар 266-39-52) і сайт.
Некаму маналёгі Пушкіна могуць падацца абсалютна эксцэнтрычнымі, іншым – надзвычай сумленнымі. Пры канцы тыдня прагучыць перадача, дзе будуць падсумаваныя гэтыя водгукі і развагі – перадача на тэму “Дараваньне: калі, каму і ці заўсёды?”.
Сёньня Алесь Пушкін расказвае чарговую драму свайго жыцьця…
– 1985 год. Кабул. Лета. Я ў складзе акупацыйных савецкіх войскаў у Аўганістане.
Ня буду хаваць праўды: мы былі там сярод іншага і марадэрамі.
Праяжджаючы каля дуканаў – невялічкіх такіх крамак, звычайна заходзілі туды, настаўлялі аўтаматы, забіралі, як правіла, бутэльку гарэлкі і драбязу – гадзіньнічкі там розныя, усякія жуйкі, зрывалі павешаныя хусткі...
І вось з масквічом Андрэем Зудковым прарабляем гэтую застрашальную апэрацыю, забіраем свае “ваенныя трафэі”, выходзім, заскокваем у машыну, вадзіцель пачынае памаленьку ад'яжджаць.
Тут раптам выбягае старая жанчына, плюе ў наш бок і крычыць: “Шураві кусмудар!” – самы жахлівы мусульманскі праклён.
Адначасова зьяўляецца мясцовы міліцыянт – царандой. Ён настаўляе на нас аўтамат, мы ў адказ ускідваем свае, з устойлівымі кулямі, далёкай дасягальнасьцю...
Я чакаю, пакуль Андрэй пачне страляць, ён – пакуль я! Царандоевец таксама не адважваецца націснуць курок. І марудна так ад'яжджаем...
Калі вярнуліся ў сваю частку, нікому пра тое не расказалі: проста выпілі з хлопцамі гарэлку, падзялілі аднятыя падаруначкі... Той эпізод з аўтаматамі, што не “запрацавалі”, здаваўся нам маладушшам. Мы не глядзелі адзін аднаму ў вочы. З-за чаго? Думалі, трэба было ўсё ж страляць, не цырымоніцца, бо фактычна ж была пагроза жыцьцю...
Гэта мы тады так меркавалі і саромеліся за сваю палахлівасьць... За сваю салдацкую слабасьць...
А вось праз 23 гады я, наадварот, дзякую Богу, што тая трагедыя не адбылася – Бог тады засьцярог мяне ад сьмертазабойства.
Вось як мяняюцца погляды.
І гэтаксама тыя хлопцы, якім я дараваў сваё зьбіцьцё, магчыма, праз 23 гады зразумеюць, чаму яны стаялі на споведзі, чаму яны каяліся і чаму іх поп прычасьціў сьветлымі Хрыстовымі тайнамі.
Ну а сёньня, як некалі і я, яны, мабыць, лічаць гэтае пакаяньне маладушшам...
На працягу гэтага тыдня Алесь Пушкін расказвае аб рэальных жыцьцёвых сытуацыях, якія выводзяць на асэнсаваньне праблемы таемства пакаяньня. Ён просіць дыскутаваць, дзяліцца сваімі думкамі праз аўтаадказьнік (менскі нумар 266-39-52) і сайт.
Некаму маналёгі Пушкіна могуць падацца абсалютна эксцэнтрычнымі, іншым – надзвычай сумленнымі. Пры канцы тыдня прагучыць перадача, дзе будуць падсумаваныя гэтыя водгукі і развагі – перадача на тэму “Дараваньне: калі, каму і ці заўсёды?”.
Сёньня Алесь Пушкін расказвае чарговую драму свайго жыцьця…
– 1985 год. Кабул. Лета. Я ў складзе акупацыйных савецкіх войскаў у Аўганістане.
Ня буду хаваць праўды: мы былі там сярод іншага і марадэрамі.
Праяжджаючы каля дуканаў – невялічкіх такіх крамак, звычайна заходзілі туды, настаўлялі аўтаматы, забіралі, як правіла, бутэльку гарэлкі і драбязу – гадзіньнічкі там розныя, усякія жуйкі, зрывалі павешаныя хусткі...
І вось з масквічом Андрэем Зудковым прарабляем гэтую застрашальную апэрацыю, забіраем свае “ваенныя трафэі”, выходзім, заскокваем у машыну, вадзіцель пачынае памаленьку ад'яжджаць.
Тут раптам выбягае старая жанчына, плюе ў наш бок і крычыць: “Шураві кусмудар!” – самы жахлівы мусульманскі праклён.
Адначасова зьяўляецца мясцовы міліцыянт – царандой. Ён настаўляе на нас аўтамат, мы ў адказ ускідваем свае, з устойлівымі кулямі, далёкай дасягальнасьцю...
Я чакаю, пакуль Андрэй пачне страляць, ён – пакуль я! Царандоевец таксама не адважваецца націснуць курок. І марудна так ад'яжджаем...
Калі вярнуліся ў сваю частку, нікому пра тое не расказалі: проста выпілі з хлопцамі гарэлку, падзялілі аднятыя падаруначкі... Той эпізод з аўтаматамі, што не “запрацавалі”, здаваўся нам маладушшам. Мы не глядзелі адзін аднаму ў вочы. З-за чаго? Думалі, трэба было ўсё ж страляць, не цырымоніцца, бо фактычна ж была пагроза жыцьцю...
Гэта мы тады так меркавалі і саромеліся за сваю палахлівасьць... За сваю салдацкую слабасьць...
А вось праз 23 гады я, наадварот, дзякую Богу, што тая трагедыя не адбылася – Бог тады засьцярог мяне ад сьмертазабойства.
Вось як мяняюцца погляды.
І гэтаксама тыя хлопцы, якім я дараваў сваё зьбіцьцё, магчыма, праз 23 гады зразумеюць, чаму яны стаялі на споведзі, чаму яны каяліся і чаму іх поп прычасьціў сьветлымі Хрыстовымі тайнамі.
Ну а сёньня, як некалі і я, яны, мабыць, лічаць гэтае пакаяньне маладушшам...