Чарговы грамадзкі рэдактар тыдня вядомы палітоляг, літаратар Аляксандар Фядута прапанаваў нашым карэспандэнтам дасьледаваць тэму – як памянялася за часы незалежнасьці дзяржавы псыхалёгія грамадзтва: ці прыходзіць на зьмену “савецкасьці” – “беларускасьць”? Цягам тыдня мы абмяркоўваем перамены, якія адбываюцца ў сьвядомасьці грамадзянаў. А ў пятніцу на гэтую тэму прагучыць адмыслова падрыхтаваная перадача. дапамагае выдаваць мастацкія і публіцыстычныя кнігі на гэтую тэму іншым.
Фядута: Лепшыя журналісты ўсё ж не пісалі на палітычныя тэмы. Яўген Богат, Анатоль Аграноўскі, Тацяна Тэс – майстры ў іншым.
Уліцёнак: А беларускія?
Фядута: Ня памятаю іх. У памяці ўсплываюць Фарыд Сейфульмулюкаў, Герасімаў, Бовін… Ім дазвалялася нешта казаць: не пра нас – але пра замежнікаў.
Уліцёнак: Дзякуючы ім мы разумелі, якое шчасьце было нарадзіцца ў савецкай краіне…
Фядута: Не абавязкова. Бо, напрыклад, была розьніца паміж Уладзімерам Дунаевым і Валянцінам Зорыным. А калі ж пачыналася вайна – у В’етнаме ці ў Нікарагуа, Чылі – так, вядома ж гэта былі ворагі!
Уліцёнак: Аднак яны ўсё ж не спарадзілі ў савецкім грамадзтве пачуцьцё нянавісьці да тых, хто за мяжой.
Фядута: Брэжнеў. Брэжнеўскія часы былі менш людажэрнымі.
Уліцёнак: А Беларусь тады хіба ня мела ўласных міжнародных журналістаў?
Фядута: Адзін быў – Ігар Дылеўскі. Вёў “Панараму тыдня”, разумеючы, што гэта – паўтор. І таму спрабаваў быць троху іншым. Яны – “думаньнікі”. Ён – лірык… Актор!
Уліцёнак: У ягоных спадкаемцаў таксама хапае артыстызму. Аднак гэта зусім іншыя людзі…
Фядута: Сёньня часы ўжо больш людажэрныя… І калі вы паглядзіце, што ў свой час казаў спадар Зімоўскі, і што дазваляе сабе беларускае тэлебачаньне сёньняшняе, то… Ня тое, што нават спадар Дылеўскі, але й маскоўскія таварышы ў свой час не дазвалялі сабе так казаць пра людзей, зь якімі мажліва кіраўніцтву краіны давядзецца сядзець за сталом перамоваў.
Палітычная журналістыка сёньня стала хамскай прафэсіяй.
Уліцёнак: А беларускія?
Фядута: Ня памятаю іх. У памяці ўсплываюць Фарыд Сейфульмулюкаў, Герасімаў, Бовін… Ім дазвалялася нешта казаць: не пра нас – але пра замежнікаў.
Уліцёнак: Дзякуючы ім мы разумелі, якое шчасьце было нарадзіцца ў савецкай краіне…
Фядута: Не абавязкова. Бо, напрыклад, была розьніца паміж Уладзімерам Дунаевым і Валянцінам Зорыным. А калі ж пачыналася вайна – у В’етнаме ці ў Нікарагуа, Чылі – так, вядома ж гэта былі ворагі!
Уліцёнак: Аднак яны ўсё ж не спарадзілі ў савецкім грамадзтве пачуцьцё нянавісьці да тых, хто за мяжой.
Фядута: Брэжнеў. Брэжнеўскія часы былі менш людажэрнымі.
Уліцёнак: А Беларусь тады хіба ня мела ўласных міжнародных журналістаў?
Фядута: Адзін быў – Ігар Дылеўскі. Вёў “Панараму тыдня”, разумеючы, што гэта – паўтор. І таму спрабаваў быць троху іншым. Яны – “думаньнікі”. Ён – лірык… Актор!
Уліцёнак: У ягоных спадкаемцаў таксама хапае артыстызму. Аднак гэта зусім іншыя людзі…
Фядута: Сёньня часы ўжо больш людажэрныя… І калі вы паглядзіце, што ў свой час казаў спадар Зімоўскі, і што дазваляе сабе беларускае тэлебачаньне сёньняшняе, то… Ня тое, што нават спадар Дылеўскі, але й маскоўскія таварышы ў свой час не дазвалялі сабе так казаць пра людзей, зь якімі мажліва кіраўніцтву краіны давядзецца сядзець за сталом перамоваў.
Палітычная журналістыка сёньня стала хамскай прафэсіяй.